Form Follows Garbage : Jan Eric Visser

  De beroepspraktijk van Jan Eric Visser richt zich volledig op de transformatie van zijn dagdagelijkse afval tot autonome kunstwerken. Hij noemt dit doorlopende proces Form Follows Garbage als een persiflage op het bekende Form Follows Function. Daarbij onderzoekt hij enerzijds de grenzen van zijn beheersing over vorm en materie. Anderzijds adresseert hij maatschappelijke thema’s als grondstoffendeficiëntie en overconsumptie.

   De beelden zijn het resultaat van een even simpel als effectief procedé, waarbij de kunstenaar afvalmaterialen assembleert tot nieuwe vormen. Deze worden vervolgens ingepakt met al dan niet gekleurd afvalpapier. Geïmpregneerd met was (devotiekaarsen stompjes) worden ze opgewreven tot zacht glanzende objecten met een eigen identiteit. Afvalresten van de moderne beschaving worden onzichtbaar opgeslagen in raadselachtige werken.

   De grootdeels organische vormen staan dicht bij de natuur net als de materialen waaruit ze zijn voort gekomen. De beelden zijn opzichzelfstaande entiteiten en richten zich nadrukkelijk op de bereidheid en gevoeligheid van de beschouwer om zich er toe te verhouden en eigen associaties te maken. Visser’s werken dragen derhalve nooit een titel: zijn werken bevinden zich idealiter voorbij de taal en de conditionering die daar mee samenhangt. Hij ziet zijn materiaalkeuze vooral als een metafoor voor “het menselijk onvermogen ergens iets wezenlijk van te begrijpen”.

   Waar de Arte Povera kunstenaars middels hun rudimentaire materiaalkeuze streefden naar de vereniging van verleden/heden en cultuur/natuur, pleit Jan Eric Visser voor een hernieuwde verbinding tussen mens en materie als antwoord op de disbalans van onze tijd. Daarbij verwijst hij niet naar een pre-industrieel tijdperk zoals zijn illustere voorgangers, maar naar een post-industriële toekomst waarin waardevolle grondstoffen worden gekoesterd en niet meer als ‘afval’ worden verbrand.

   Visser’s practice is focused entirely on the transformation of his everyday garbage items into autonomous works of art. He likes to refer to this process as ‘Form Follows Garbage’, exploring the boundaries of his control over shape and material at the same time addressing pressing environmental issues like resource shortage and overconsumption by reducing his own carbon footprint.

   His sculptures are the result of a simple but effective process, creating new shapes by assembling waste materials. These forms are wrapped in (coloured) waste paper and finally impregnated with wax (votive candle residue). Once polished the objects take on an identity of their own. Thus the subtly shiny sculptures harbour valuable raw materials for future generations.

  The mostly organic shapes are close to nature just like the materials they have originated from. The objects are separate entities appealing to the viewer’s sensitivity and readiness to relate to the objects and make his/her own associations. For this reason Visser’s works are never titled: ideally his work goes beyond the domain of language and its conditioned response. Trying hard to keep up with the pace of his bin filling up, he thus considers his choice of material to be a metaphor for “the inability of mankind to truly understand anything”.

   Whereas the artists of the Arte Povera movement pursued a reconciliation between past/present and culture/nature by using rudimentary materials, Jan Eric Visser aspires a reconnection between modern man and matter to rebalance our living environment. To that end he does not refer to a pre-industrial era like his illustrious predecessors, but to a post-industrial future in which resources will be cherished and no longer incinerated as waste.