Gerco de Ruijter (1961) experimenteert op bijzondere wijze met het oog van de camera. Hij fotografeert landschappen door zijn camera aan een vlieger of aan een hengel te bevestigen. De intensiteit van de beelden lijken in tegenspraak met de eenvoud van de wijze waarop ze tot stand komen. De afwezigheid van de horizon waarop wij normaal onze blik oriënteren, leidt tot een wonderlijke en raadselachtige abstractie van het landschap. Dit maakt de Ruijter’s fotowerken eerder verwant aan schilderkunst dan aan documentaire fotografie.
De toeschouwer raakt betrokken bij de Ruijter’s verwondering over de schoonheid van datgene dat voor het menselijk oog haast onzichtbaar – zelfs onbereikbaar – is, maar dat zichtbaar gemaakt wordt met behulp van het mechanische oog van de camera.

Gerco de Ruijter (1961) experiments with the eye of the camera in an unusual way. He photographs landscapes with a camera attached to a kite or a fishing rod. The intenstity of these images seems to contradict the simplicity of their creation. The absence of a horizon, our eye's normal orientation point, creates a curious and enigmatic abstraction, by which de Ruijter's photographs are closer to painting than to documentary photography.
The viewer gets caught up in de Ruijter's amazement with the beauty of what
is practically imperceptible to the human eye -even unattainable- but which
can be made visible with help of the camera's mechanical eye.