In het werk van Onno Poiesz is vergankelijkheid een terugkerend thema. Net als in sprookjes verwerkt hij geheime boodschappen in een vaak schattige omhulsel. Hij werkt veel met keramiek, terrazzo, aluminium en brons. Zijn verhalen refereren naar gebeurtenissen die hij tegenkomt in tijdschriften of op tv. Hij verzamelt allerlei soorten speelgoed en gebruiksvoorwerpen die hij vindt op rommelmarkten en of op marktplaats. Door afgietsels van deze bestaande vormen te maken kan hij het materiaal veranderen maar ook de context.

Zo maakt hij kleine sculpturen en grote werken, niet zelden in opdracht, zoals een vliegtuig bij het Oorlogs- en Verzetsmuseum en objecten voor de woonwijk Fascinatio in Capelle aan den IJssel en de deurknoppen voor de Nederlandse spoorwegen. High en low culture, gebruiksgoederen en kunstgeschiedenis, sprookjes en actuele mediatrauma’s vertaalt hij in een heel eigen beeldtaal.