STIJN KRIELE (1972)

In het recente werk van Stijn Kriele vormt het gecultiveerde (Zeeuwse) landschap een belangrijke leidraad. Hij onderzoekt welke constanten onmisbaar zijn om het landschap nog als zodanig te herkennen. Wat maakt landschap tot landschap? De mogelijkheden worden gedicteerd door de aanwezige beeldelementen. In zijn schilderijen en werken op papier is de kunstenaar vrij in het bepalen van de setting, de kleurstelling, de lijnvoering en vlakverdeling.

Het is verleidelijk om de aanpak van de schilder minimalistisch of formeel te noemen, maar die constatering doet geen recht aan de expedities die hij onderneemt. Kriele wil de essentie van landschapsbeleving bereiken en het maximale rendement uit een minimaal gebruik van de beeldmiddelen halen, maar doet dat niet via een dogmatische weg. Abstract en figuratief worden niet tegen elkaar uitgespeeld. De openheid en beweging in Kriele’s werk ontstaat juist door het gelijktijdig aanwezig zijn van beide. Hij vertaalt zijn waarnemingen in werken op papier, olieverfschilderijen en fotowerken waarin groennuances en grijstinten domineren en waarin rust, overzichtelijkheid en verstilling tot de hoogste macht zijn verheven.

In het ontstaansproces zijn schilderen en fotografie onlosmakelijk met elkaar verbonden. De gecultiveerde landschappen die Kriele fotografeerde zijn zó strak geordend en geregisseerd dat zijn foto's de kern van fundamentele schilderkunst benaderen. Lucht, water, bunkers, strekdammen, palen, aanlegsteigers en grindbedden vormen samen min of meer geometrisch geordende composities die uit strakke lijnen, beeldvlakken en horizontale banen bestaan. Toch gaat het om concrete waarnemingen die hij registreert.

“Elk werk is een andere uitdaging. Het zal nooit hetzelfde zijn. Het hangt af van de kleur van je verf, de hoeveelheid water die er in zit, je kwast, je humeur, iets dat je las of zag. Elk moment is uniek, daarop moet je inspelen, en je moet zorgen dat de verhouding tussen je humeur, je kwast, de verf en de ondergrond goed is. Het moet gebeuren met gezond verstand en loyaliteit. Ik heb een hekel aan begrippen als inspiratie en creativiteit. Ik streef een normaal evenwichtig bestaan na. Dat is de inspiratie.” -Kris Fierens-

STIJN KRIELE (1972)

Stijn Kriele’s recent work is all about how the tides’ movements influence the landscape. The artist from Tilburg emphatically focuses on locations where land and sea meet. He translates his observations into works on paper, oil paintings and photographs in which shades of green and grey dominate and where peace and quiet, clarity and serenity are of the highest importance. The man-made landscapes Kriele photographed are so highly organised and choreographed that the photographs approach the core tenets of fundamental painting. Air, water, bunkers, breakwaters, poles, landing jetties, gravel beds and sandy expanses which together constitute more or less geometrically organised compositions that consist of straight lines, planes and horizontal bands. The photographs nevertheless concern concrete observations, recorded by the camera, which have not been manipulated. This also applies to the photograph of the droplets on the rain slicked window pane. It would be convenient to term the painter’s approach minimalist or formal, but that would not do justice to the expeditions he undertakes. Kriele wants to access the essence of experiencing a landscape and to get the most from a minimal use of image elements, but does not do so dogmatically. The options are dictated by the image elements present. In his paintings and works on paper, the artist is free to determine the setting, the palette, the lines and the distribution of planes. However, there are definitely visible similarities between the photographs and the ‘free’ paintings. These correspondences can be attributed to the way in which Kriele observes the landscape, the manner in which he selects elements and translates his observations.