Robin Kolleman

Ik ben daar gestart met mode, maar afgestudeerd op beeldhouwen en mixed media. Vrij direct na mijn start op de academie kwam ik er namelijk achter dat beeldhouwen mij veel meer mogelijkheden bood qua maatvoering en materialen, maar vooral ook qua inhoud ten opzichte van de mode. Ik voelde me daardoor veel vrijer. Je bent niet meer gebonden aan het menselijk lichaam. Hoewel ik nu juist vanuit dat lichaam werk.

Ik werk met drie begrippen: de aanblik, de aanraking en de aantasting. Drie stadia van contact. Daarmee onderzoek ik wat er in/tussen en door mensen plaatsvindt, op diverse niveaus, in de breedste zin. Mijn werk krijgt de laatste tijd soms ook een meer geëngageerde vorm. Maar de kwetsbaarheid in materialen blijft en de afwezigheid van kleur.

Uit het dagelijks leven. Daarin kom je mensen tegen, en zie je ook wat mensen elkaar kunnen aandoen. Of juist van een afstand blijven kijken. Dat laatste vooral kan ook verdomd pijnlijk zijn. Dodelijk zelfs.
Ik werk sinds 2018 met een dodenlijst, van de immigranten die tijdens hun reis naar Europe overleden zijn, met name op de Middellandse Zee. Eigenlijk is het een levende dodenlijst. Hij wordt nog steeds langer en langer. Ik merkte op een gegeven moment dat mij dat wakker hield dat wij zo met mensen omgaan. Dat we ze dood laten gaan.

Omdat ik heel lang installaties heb gemaakt, had ik lang geen verzamelaars. Installaties verkoop je niet, die maak je specifiek voor een bepaalde ruimte en zijn daar mee tijdelijk. Pas de laatste jaren, vanaf 2012, ben ik echt structureel meer autonoom werk gaan maken. Vandaar dat mijn relaties met verzamelaars nog niet zo oud zijn. Ik heb er op dit moment diverse, die een aantal werken van mij hebben.

Ja, sinds kort. Hij is al jaren verzamelaar. Afgelopen half jaar is hij ook een galerie begonnen. Dat is sowieso super stoer in deze tijd. Hij is uit zichzelf naar mij toe gekomen. Hij had mijn werk op Facebook gezien en wou het in het echt zien - hij ging meteen met twee kleine werkjes naar huis. Één, dat is de titel, is een verscheurd mens, die opnieuw in elkaar is gezet.

Hij heeft ook de multiple vuistje getiteld Actie! Actie! is een project wat ontstaan is naar aanleiding van de dodenlijst van immigranten. Ieder vuistje verbeeldt een dode vluchteling.

Wat ik op een gegeven moment besloten heb, is om de vuistjes heel consequent dagelijks te blijven maken. Uiteindelijk wil ik daar ook installaties mee gaan maken, Daar ben ik wel al wat proeven mee aan het doen, om vormen te kiezen. Stromen, maar ook juist een hele gestructureerde vormen als een piramide, een graftombe. Ik wil sowieso het aantal vuistjes maken gelijk aan het aantal mensen dat in één jaar overlijdt. Dat zijn er gemiddeld 1408, dus daar blijf ik voorlopig wel mee bezig.
Oscar kocht er zes, waarvan vijf om weg te geven om het idee achter het vuistje aandacht te geven en te verspreiden.

Ik werk in principe niet in opdracht. Al zijn installaties natuurlijk eigenlijk een opdracht, maar ben je daar wel verder totaal vrij in. Áls het me gevraagd zou worden, dan zou ik het zien als een installatie en dan moet ik de volledige vrijheid hebben.

‘Don’t Look Now’ (1) was een installatie in twee ramen, vitrines als het ware – die kan ik niet naar het museum verplaatsen. Dus ik heb er een nieuwe vorm voor gekozen, maar daarbij maak ik wel weer gebruik van de levende dodenlijst en de twee dodenmaskers.

Zoals eerder al genoemd wil ik doorwerken aan installaties met de vuistjes. Daarnaast heb ik nog een ander materiaal. Het is een medisch materiaal wat bij verwarming en vervorming bijna levend lijkt. Dat gegeven wil ik uitbuiten in video, om zo werk te maken waarin het menselijke aspect van de vluchtelingenproblematiek beter zichtbaar gemaakt kan worden. Want dat het om mensen gaat lijkt op afstand bijna onzichtbaar en daarom niet invoelbaar. Beweging kan versterken.

Ik ben samen met Oscar naar een tentoonstelling van Marcel Broodthaers in Antwerpen geweest. Die wou ik nog heel graag zien omdat een werk van hem mij voor het eerst op mijn 18e in de oude Tate Gallery in Londen een piekervaring had gegeven. Rauw, met alledaagse materialen, maar met een grote poëtische zeggingskracht. Ook in Antwerpen heeft zijn werk me weer omvergeblazen.
Ik was er echt van slag van, voornamelijk de installatie: Decor: A conquest (XIXth and XXth Century. Die vond ik niet eens mooi, maar wel ontzettend indrukwekkend. Ik voelde de dreiging die ervan uitging. MB was vijftig jaar geleden al voorspellend. Heel beklemmend. Dat vind ik fascinerend. Ook dat hij zo’n engagement voelde.

Ik verzamel zeker, maar wel puur voor mezelf, niet voor de buitenwereld. Ik vind de titel van verzamelaar ook niet zo belangrijk. Naast het werk op zich vind ik het fijn om een onderdeel van een oeuvre van een kunstenaar te bezitten door middel van aankoop van een werk. Daarnaast is het een bijdrage in de verdere ontwikkeling of mogelijkheid tot productie van de kunstenaar.

Niet qua opleiding, maar ik was wel al zeer vroeg geïntrigeerd door kunst. Een grote Mondriaan en Dali poster op mijn kinderkamer, allerlei kerken en kleine musea in Zuid-Frankrijk, de Piramides in Egypte tijdens een reis op mijn 18e met mijn vader, atelierbezoeken op jonge leeftijd bij Toon Teeken, ze hebben allemaal de liefde voor de kunst al vroeg aangewakkerd. Daarnaast heb ik op de middelbare school al gekozen voor kunst en kunstgeschiedenis als eindexamenvak en heb ik later meerdere kunsthistorische cursussen gevolgd. Ook het dagelijks lezen (en verzamelen) van kunstboeken en tijdschriften geeft mij veel achtergrondinformatie.

Niet bewust, ik heb vooral impulsief gekocht. Als ik íets zou moeten noemen, is het de mens. Op veel werken is wel iets te vinden van het menselijk figuur of menselijk handelen. Daarnaast verzamel ik conceptuele kunst. Wat ik ook heel interessant vind, is als er iets wetenschappelijk niet-kloppend gebeurt. De laatste tijd heb ik vaker abstract werk gekocht, dat begin ik steeds interessanter te vinden.

Kunst is voor mij een spiegel van het leven. Het leven is in veel facetten niet te begrijpen. Het roept vragen op waar ik vaak geen antwoord op kan vinden. Veel mensen vluchten in bijvoorbeeld religie, als houvast. Ik vind het juist fijn dat je het niet helemaal hoeft te begrijpen en dat je dat kunt accepteren. Kunst gaat hier vaak over voor mij. Ik vind het ook heel interessant als kunstenaars spelen met de waarheid, of zorgen dat je moet gaan verbeelden. Je wordt er flexibeler en gelukkiger van, je krijgt een breder blikveld.

De financiële positie van de kunstenaar is niet het uitgangspunt. Dat is meer als ik het tegenkom: als ik hoor dat iemand zit te strugglen, kan ik daar heel slecht tegen en schiet ik snel in de helpmodus. Ik voel de verantwoordelijkheid wel een klein beetje, omdat voor mijn gevoel de politiek en de maatschappij de kunst de rug hebben toegekeerd. Dan kun je heel hard schoppen tegen de politiek, maar ook gewoon zelf werk aankopen en dan twee vliegen in één klap slaan. Als een kunstenaar een project wil starten, maar er nu nog geen geld voor heeft, ondersteun ik graag door iets te kopen. Ik ben ook kneiter-jaloers op wat zij kunnen en ik niet durf. Daar ligt de diepere intentie óók, de waardering voor de kunstenaar.

Via Facebook heb ik de eerste keer haar werk gezien. Het intrigeerde me. Ik heb haar voor het eerst bij een tentoonstelling gezien, maar niet uitgebreid gesproken. Ik heb via Facebook contact opgenomen om naar haar werk te komen kijken en heb toen ook iets gekocht: een aantal vuistjes en een werk van papier, een verscheurd iemand. Wat mij aantrok in haar werk was de enorme kracht die het uitstraalt in de kwetsbaarheid en in de eenvoud. Nu ik Robin wat beter heb leren kennen, voel ik dat ze een soort pijn heeft. Die komt voor mij duidelijk in haar werk naar voren. Praten met Robin heeft het werk voor mij meer inhoud gegeven, maar eigenlijk zegt het zonder woorden al heel veel.
Robin doet het meest kwetsbare wat je als kunstenaar kunt doen: je eigen leven en je eigen realiteit bevragen, je eigen kwetsbaarheid vormgeven en aan de buitenwereld laten zien. Dat is de absolute kracht van haar werk.

Een opdracht geven zou ik zeker niet schuwen, alleen moet de kunstenaar dan wel de absolute vrijheid voelen, het moet wel autonoom werk blijven. Het risico of ik het mooi ga vinden is voor mijzelf. Een andere uitdaging, aangemoedigd door veel vrienden, is het maken van een tentoonstelling met mijn collectie. Ik zou het dan liefst samen met meerdere verzamelaars doen, met een uitbundig feest erbij.

De Marcel Broodthaers tentoonstelling in Antwerpen waar ik met Robin was. Dat was zo’n moment dat ik dacht ‘Ja, hier gaat kunst voor mij om’. Vorig jaar ben ik met vier vrienden en kunstenaars naar Basquiat in de Fondation Louis Vuitton geweest, dat was ook zo’n knaller. Binnen mijn bereikbare aankoopniveau was dat een ouder collagewerk van Henny Overbeek. Dat werk kwam heel hard binnen en heb ik meteen gekocht.