Koen Taselaar

“Toen ik op de middelbare school zat bezocht ik met mijn moeder open dagen voor opleidingen. Zij heeft zelf op de kunstacademie gezeten en stelde daarom voor om ook even bij haar oude school te kijken. Zodra ik daar binnen liep vond ik het fantastisch.

Na de academie ben ik zelfstandig aan de slag gegaan. In die tijd maakte ik vooral zwart-wit tekeningen op klein formaat. Die bleken heel geschikt om zine-achtige publicaties van te maken, dus ik ben daarvan kleine artist books gaan uitgeven. Dat was ook een goede reden om te blijven maken; als ik 10 tekeningen had liggen en er nog minimaal 10 bij wilde maken voor een boekje bijvoorbeeld. Zo ben ik ook begonnen met experimenteren met verschillende print-technieken zoals zeefdruk of risoprint.”

“Er zijn verschillende leermomenten geweest die mij verder hebben geholpen. Zo werd ik bijvoorbeeld in 2011 door Erik Kessels uitgenodigd om mee te doen aan de tentoonstelling ‘Graphic Detour’. Van hem heb ik een manier van werken geleerd waar veel maken en durven centraal staat, en het is niet erg als iets een keer niet goed is.

Die methode paste bij mij. Ik heb vroeger namelijk veel geskateboard, waarbij je ook trucs moet blijven proberen tot het lukt. Of soms lukt het helemaal niet en dan ga je een keer op je bek. Dat is helemaal niet erg, maar het is goed om te experimenteren en risico te nemen.”

“Als ik maar één soort kunst zou moeten noemen waar ik mij toe aangetrokken voel dan denk ik aan outsider art. Daarmee bedoel ik kunst die niet noodzakelijk door beroepskunstenaars is gemaakt maar wel een eigen beeldtaal heeft. Henri Drager kon bijvoorbeeld zo’n wereld neerzetten die alleen voor hemzelf gemaakt lijkt te zijn, en dat vind ik ontzettend mooi. Omdat ik een van de eerste generaties ben die van jongs af aan met internet is opgegroeid, is dat iets wat mij aanspreekt. Ik heb namelijk de hele tijd alles om handen en kan vrij beelden uitkiezen, waarop ik kan reageren of grapjes mee kan maken. Dat zit ook wel heel erg in mijn werk. Er zijn natuurlijk ook heel veel andere soorten kunstvormen en kunstenaars die ik erg kan waarderen.”

“Afgelopen zomer heb ik voor het eerst zelf een kunstwerk gekocht bij een galerie, dat was een werk van Ryo Kinoshita. Hij heeft oplossingen in zijn werk die totaal uniek zijn en waarvan ik niet snap hoe hij daarop is gekomen. Kinoshita maakt bijvoorbeeld dunne lijntjes olieverf met een taart-spuitzak. Ik houd heel erg van die intelligentie in het materiaal en de tactiliteit van het werk. Zelf heb ik een heel visueel geheugen waardoor ik als het ware een database in mijn hoofd heb opgebouwd. Als ik dan een werk zie wat ik écht niet kan herleiden vind ik dat interessant.”

“Dat het absoluut geen taak heeft! Een kunstwerk hoort juist vrijheid te hebben en dat is ook zeker de kracht ervan. Het werk van de kunstenaars in mijn omgeving alleen al is zo divers, daar is niet één uitspraak aan te koppelen. Er mag best wat gekte en experiment in een kunstwerk zitten. Misschien is dat het; wanneer er iets in geprobeerd wordt? Maar ook daar kan een kunstwerk weer compleet los van staan.”

“Er is niet één werk wat ik kan uitkiezen, daarvoor is ‘trots’ sowieso een lastig woord. De werken waar ik het meeste aan heb gehad zijn ontstaan in een soort flow waarbij ik mijzelf heb weten te verrassen. Wanneer ik tijdens het maken op iets compleet anders uitkom dan ik van tevoren had bedacht, en ineens blijkt het werk helemaal te kloppen.”

“Sereh en Thijs zijn goede vrienden van mij die al lange tijd een werk wilden kopen. Toen ze in mijn atelier langskwamen om wat dingen te bekijken had ik van tevoren bedacht dat Existential Acceleration misschien wel bij ze zou passen. Dat werk bestaat uit twee verschillende kleuren die door elkaar heen zijn getekend in een bladpatroon, bijna een soort leestest. Omdat Sereh en Thijs beiden goed belezen mensen zijn kan me voorstellen dat de tekst aanspreekt. Maar, het is ook gewoon een fijn werk om naar te kijken. Qua kleuren dacht ik dat het goed in hun huis zou passen, uiteindelijk moet je daar ook over nadenken. Ze hebben die dag zelfs twee tekeningen uitgekozen; ook nog een zwart-wit tekening getiteld Tabasco Sunset.”

“Het voelt nog niet alsof we verzamelaar zijn, maar we hebben een beginnende collectie. Het eerste kunstwerk dat we kochten was een hele grote foto van een best wel kleine uil. Een paar jaar geleden bezochten we Art Rotterdam omdat we dat leuk vonden, maar ook om eens na te denken of we zelf wat zouden willen kopen. Het tweede jaar liepen we tegen die uil aan. De foto was zo groot en opvallend dat we tegen elkaar grapten dat we het wilden hebben. Maar binnen een weekend veranderde het van een gestoord idee naar de beslissing om het echt te kopen. Het was een redelijk voortvarend begin, want met zo’n groot kunstwerk in huis is de ruimte in één keer gevuld. Toen we eenmaal op een galeriehouder afgestapt waren werd de drempel een stuk lager om dat later nog een keer te doen.”

“Een kunstwerk waar ik mij heel vroeg bewust van werd is Victory Boogie Woogie van Mondriaan. Toen ik jong was kwam dat in het nieuws omdat het Gemeentemuseum in Den Haag het aankocht. Het is kleurrijk met dynamische vormen, wat het werk erg toegankelijk maakt. Ik vond het heel mooi dus mocht ik er een poster van hebben. Eigenlijk is dat het eerste kunstwerk waarover ik zelf besliste dat ik het in mijn kamer wilde hangen. Tegenwoordig ben ik onderdeel van een kunstcommissie waarin Victory Boogie Woogie een leidend beeld is geworden. Dus ik leer nu steeds meer over Mondriaan, en het idee dat alles in beweging is.”

“Het is wel een werk waar ik altijd weer bij uitkom. Ik vind het een mooi idee hoe kunst zichzelf altijd kan vernieuwen. Laatst vond ik het boek The Plant Collection, dat gaat over een tentoonstelling die Willem Sandberg maakte toen hij net directeur was van het Stedelijk Museum Amsterdam. In dat boek staan foto’s van kamerplanten die hij in alle museumzalen had geplaatst. Er is ook één foto met Victory Boogie Woogie naast een grote plant. Ik vind het geweldig om te zien hoe die onaantastbare kunst naast een hele banale huiskamerplant is neergezet. Sandberg zei daarover dat kunst en natuur zichzelf op dezelfde manier altijd weten te vernieuwen. Dat is bij mij ook zo met Victory Boogie Woogie.”

“Het verschilt erg wanneer een werk er voor mij uitspringt, dus dat is lastig te beantwoorden. Van alle kunstwerken in ons huis hebben wij afgeleid dat het thema van de collectie ‘flora en fauna’ is, maar dat was niet iets wat we van tevoren als bedacht hadden. Naast die grote uil is er Existential Acceleration van Koen waarop veel groene blaadjes zijn afgebeeld, en we hebben een zwarte foto van een Japans bos. Het zijn allemaal kunstwerken die een opening bieden naar een andere wereld, voorbij de grenzen van mijn eigen huis. Nu we door corona de hele dat thuis werken valt het opeens op hoe fijn dit is om te hebben.”

“Wanneer een werk die ingang kan bieden naar een andere plek. Dan bedoel ik niet dat kunst dat altijd moet doen of voor iedereen zo moet zijn, maar voor mij persoonlijk is dat het. Een fantasiewereld waar de mens niet centraal staat en die juist over andere mogelijkheden gaat. Wat ik bijvoorbeeld zo tof vind aan het werk van Koen is dat het er heel liefelijk uitziet met roze en groen, maar door de tekst leeft er onder de oppervlakte iets heel anders; een nervositeit over ons bestaan. Het hangt naast een raam met een stukje glas-in-lood, en als de zon daar aan het einde van de dag doorheen valt wordt het licht op de muur rozig. Buiten is een hof met bomen te zien, dus zo lijkt het alsof buiten en binnen door dit werk in elkaar overlopen. Die spanning tussen woord en beeld maakt het op een hele goede manier misleidend.”

“We houden erg van Koens werk, dus op een dag zijn Thijs en ik langsgegaan in zijn atelier om iets uit te zoeken. We hebben veel dingen bekeken waarvan Koen dacht dat wij het misschien leuk zouden vinden. Existential Acceleration was een van de eerste werken die hij erbij pakte, dus hij had goed ingeschat dat het bij ons zou passen. We hebben ook nog een ander werk gekocht die dag waar “tabasco sunset” op staat. Tekst speelde een grote rol omdat taal voor mij een hele belangrijke manier is om de wereld te vatten, ook omdat ik zelf schrijf. Daarnaast konden we het goed voorstellen in ons huis, want hoe het thuis aan de muur zou hangen wordt opeens een criterium bij het kopen van kunst.”

“Dan denk ik toch die hele grote uil omdat het best een gestoorde, maar wel belangrijke aankoop was. Meestal denk ik lang na voordat ik een beslissing neem. Bij dit werk hadden we de moed om het gewoon te doen in plaats van het nog een jaartje aan te kijken. Het voelde daardoor erg impulsief, maar het heeft uiteindelijk heel goed uitgepakt. Die uil heeft de weg gebaand voor alle andere werken die we hebben gekocht.”